? وقتی احساس می کنیم مخاطب، از ما خوشش نمی‌آید…

ما انسان‌ها در یافتن نشانه‌های طرد از سویی دیگران،به‌شدت قدرتمندیم.
کوچک‌ترین نشانه‌هایی که بتوانیم از آن‌ها به کم‌محلی، بی‌عاطفگی، یا برخورد سرد طرف مقابل تعبیر کنیم، برای‌مان دردناک است.

جالب اینجا است که فرقی نمی‌کند که این طرف مقابل، شریک زندگی‌مان باشد یا دوستی قدیمی و یا همکارجدید یا اصلاً بیگانه‌ای که در خیابان سر صحبت را با او باز کرده‌ایم.

آزمایش‌های جدید از این هم جلوتر می‌روند: حتی اگر یک شخصیت شبیه‌سازی‌شدۀ کامپیوتری که اصلاً وجود خارجی هم ندارد طردتان کند، باز هم دلتان می‌شکند…

به‌نظر نمی‌رسد که انتخاب طبیعی(و راهکارهایی که بدون مطالعه و مهارت به ذهن ما می رسد) به ما کمکی کرده باشد تا در روحیه و روابط مان از واکنش‌های منفی از قبیل اندوه، شرم، احساس ناکافی‌بودن، غیظ و خشم فاصله بگیریم.

همۀ طردشدن‌ها هم‌سان نیستند. برخی از انسان‌ها از دسترسی به حقوق بنیادین بشر محروم و به معنای واقعی مظلوم واقع می‌شوند؛ برخی هم در حد آزردگی از جوابِ سرد یک دوست سابق به پیام ارسالی، احساس طرد شدگی، می‌کنند.

راهکارهای متنوعی در مقابل این احساس ناخوشایند، بیان شده است.

یکی از آن راهکارها، انعطاف پذیری در مقابل ناملایمات است.
انعطاف‌پذیری مناسب، باعث می شود با درک شرایط، بتوانیم ضمن توجه به اهداف و حفظ ارزش‌های خود برخورد بهتری داشته باشیم.

به خاطر داشته باشیم : واقعیت این است که همه مخاطبان و همه امور دنیا بر وفق مراد ما نمی چرخد، و توانمندی مواجهه با ناملایمات می تواند به انسان کمک کند تا استوارتر و عاقلانه‌تر از خشم و افسردگی و چالش‌های دیگر ناشی از این احساس دوری گزید.

راهکارهای متنوع دیگری نیز در این زمینه بیان شده است…