این که خداوند قادر می‌تواند هر چه اراده می‌نماید را انجام داده و محقق نماید، دلیل نمی‌شود که ما به خداوند حکیم دیکته

کنیم که چه بکند و یا چه نکند؟ و معترض شویم که پس چرا چنین یا چنان نکرد؟!

البته نه تنها هیچ اشکالی ندارد که آدمی در کندوکاو شناخت بیشتر از حکمت‌های الهی برآید، بلکه لازمه‌ی رشد همین است.

انسان همین که می‌بیند خداوندی که فعال ما یشاء است و هر کاری بخواهد می‌تواند انجام دهد، انجام فعلی را اراده نمود و نه

فعل دیگری، می‌فهمد که لابد حکمتی داشته است و در جستجوی شناخت این حکمت بر می‌آید. لذا نام و حالت این کندوکاو

دیگر «اعتراض» نیست، بلکه تحقیق، تفحص و پژوهش برای معرفت بیشتر است که ارزش و اجر آن از هفتاد سال عبادت بالاتر

است.

در موضوع غیبت نیز باید توجه شود که اگر چه جان ایشان نیز همچون ائمه‌ی دیگر از ناحیه سران کفر و ظلم در خطر است و

پنهان بودن از نظرها نیز یکی از طرق حفظ جان است، اما غیبت حضرت امام مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف، فقط به خاطر

حفظ جان نمی‌باشد، بلکه حکمت‌های متعدد دیگری نیز دارد که با همین غایب بودن از نظرها محقق می‌گردد، که از آن جمله

آمادگی مردم برای ولایت‌پذیری است.

امام (عج)، مانند سایر ائمه‌ی اطهار علیهم‌السلام، دو شأنیت دارند که عبارتند از: الف – امامت. ب – حکومت.

ولایت و امامت ایشان همیشه برقرار است. چه مردم بخواهند و چه نخواهند، او حجت و خلیفه‌ی خداوند متعال است. از

جایگاه و نقش خود در عالم خلقت برخوردار بوده و بر اساس اوامر و تکالیف الهی که بر دوش دارند، به وظایف خود عمل

می‌نمایند. اما حکومت شأن و وظیفه‌ی دیگری بر امام است که به «خواست مردم» موکول شده است. چنان چه اگر حکومت

حضرت علی امیرالمؤمنین علیه‌السلام را نیز نخواستند، خانه نشین می‌شود، اما ولایت و امامتش برقرار است.

غیبت حضرت مهدی عج الله تعالی فرجه‌الشریف نیز غیبت از «حکومت» است، نه غیبت از ولایت، امامت یا …، و تا مردم رشد

نکرده و به این حقیقت نرسند که باید «ولی الله» بر آنان حکومت کند،‌ این غیبت وجود دارد. یعنی ایشان حکومت نمی‌کنند.

البته منظور این نیست که تا همه‌ی مردم جهان مسلمان، شیعه و مؤمن نشوند حکومتی نخواهد بود. خیر. بلکه مردم به جایی

می‌رسند که همه‌ی ادعاها را تجربه می‌کنند و از همه‌ی مدعیان ناامید می‌شوند و منتظر فرجی از سوی حق‌تعالی می‌مانند. یا

دست کم به این نتیجه می‌رسند که از دست بشر برای برپایی عدالت اجتماعی و … کاری ساخته نیست و محتاج امدادی از

غیب می‌مانند. این انتظار زمینه‌های پذیرش حکومت جهانی را فراهم می‌نماید و در این میان جمعیت بسیاری از مسلمانان نیز

در سطوح مختلف رشد کرده و آماده‌ی یاری می‌گردند و ظهور که همان مقدمه‌ی حکومت است فرا می‌رسد.

منبع : سایت جامع فرهنگی مذهبی شهید آوینی